කැමාවට නිගාව

දුටුවාම - පුල්ලි පිරි කොල පාට ඔය          රෙද්ද
ඉඳුරාම - සිහි වෙන්නෙ වන්නියේ මහ        යුද්ධ
හැමදාම - ගරු කරන ඒ වතට අපි             වැන්ද
කෙරුවාම - මේ ලෙසට නිගාවන් දුක       නැද්ද 

ඇසුනාම - මේ කවිය වස් තියා පද           බැන්ඳ
ඉරිලාම - වෙන් වෙයං උබගෙ ඔය     දෙපරැන්ද

ඉවසීම

හැන්දෑව සිප ගන්න උසම මී ගහ ගාව
අන්තිමට සමු දුන්නෙ නුබට මං හිනැහීම
පිල්ලෑව යට උන්නු වී කුරුළු තුඩු තාම
ගයනවා ඒ උනත් දුක් ගීත හැමදාම

ඇවැස්සම සෙනෙහසට යට උනත් ඔය මූණ
පපුව තුල තියනවා ගිලි ගිලී ලඟ තාම
මෙලහකට හැඩකාර කටකාර නුබ වගෙම
පැංචියෙක් ඇති නේද මගෙ නමින් හිත ගාව

වැව පුරා ඕලු මල් නොපිපුනත් පෙර ලෙසම
එක මලක් හැම දාම පිපෙනවා කෙලවරම
කඩා ගෙන ඒ මලයි පහනකුයි හැමදාම
පුදනවා නුබ නමට සෙත් පතා මම තාම  

ධර්ම සංඝායනාවකට කාලයයි මේ...

වසා දෙවුර සිටියත් ඵල කිම                ඔහොම
කසා වතට බැරිනම් රැකුමට                    දහම
මොක කොහොම කිවත් පිංවත         මෙහෙම
පුකේ ඇදය අබුඩෙං වහගනු           කොහොම

නෙළුම් කුමාරී

දෙඅත් දියබුං ගසන තාලෙට
කෙකටියා අත වනනු පෙනුනා

රන් කරල් දිය දිගට දුවලා
හෙමින් මිරිකී ගෙලෙහි එතුනා

නයන පිය ගං දියර පොඟවා
සිහින් ස්වරයෙන් ගොඩට ඉසිනා

දෙතොල් රසයට දියඹ මත් වී
ලඟ ලඟම නිල් රැලිද නැගුනා

තිසරු යුවලක් දියෙහි පෙඟුනා
හිරුද සැංගී බලා උන්නා

කෙන්ඩියක් පැන් පිරුණු හැඩයෙන්
නිතබ ජලයෙන් උඩට පැන්නා

කුඹුක් සීතල පරදවන රුව
නාරියේ නුබ නොවෙද දැනුනා

තබරු ගොමුවම සැලී සොයනා
නෙළුම් කුමරිය නුබද සිතුනා