කවි හඬ (සමුදීම)

හැන්දෑව සිප ගන්න උසම මී ගහ ගාව
අන්තිමට සමු දුන්නෙ නුබට මං හිනැහීම
පිල්ලෑව යට උන්නු වී කුරුළු තුඩු තාම
ගයනවා ඒ උනත් දුක් ගීත හැමදාම

ඇවැස්සම සෙනෙහසට යට උනත් ඔය මූණ
පපුව තුල තියනවා ගිලි ගිලී ලඟ තාම
මෙලහකට හැඩකාර කටකාර නුබ වගෙම
පැංචියෙක් ඇති නේද මගෙ නමින් හිත ගාව

වැව පුරා ඕලු මල් නොපිපුනත් පෙර ලෙසම
එක මලක් හැම දාම පිපෙනවා කෙලවරම
කඩා ගෙන ඒ මලයි පහනකුයි හැමදාම
පුදනවා නුබ නමට සෙත් පතා මම තාම

මඟුල අස්සේ කවි

හිඟන්නගේ නත්තල

දැක්කහම කඩ වීදි පිරෙන හැටි රෑටත්
ඇස් වලට කඳුළු නෑ කිව්වොතින් බොරුවක්

කුණු ගොඩට එයි පරණ මෝස්තර ලොරියක්
ගත්තැහැකි කොහොමහරි පොරවන්ඩ සරමක්

පල්ලියට පායලා බලුබ් වැල් තරුවක්
පැත්තකට උබ යමං කීවා කුරුමිණියෙක්

ගව ලෙනට දාහක්ම පුද කරපු මිණිහෙක්
රව රවා විසි කෙරුවා මගෙ ලඟට දහයක්

ඇත්තටම තෑගි දෙන සීය මෙහෙ ආවත්
මෙච්චරම නැති මාව සනසයිද කොහොමත්

ඇලවෙච්චි කුරුස පෙළ යලි කෙලිං කෙරුවත්
පෙරලිච්චි මයේ කකුල එහෙමයි තවමත්

කැරොල් වල අසල් වැසි ප්‍රේමෙ ගැන කීවත්
නත්තලයි පල්ලියෙං එලෙව්වේ මාවත්

හීතලට ජෙසුටත් මම සාප කෙරුවත්
නත්තලට විසි කරන කෑම නං රසවත්

සැඳෑ කල මා

දිනක හවසක
මා ලෙසම නුබ
අතර මඟ තනි
උනොත් පමනක්

පුරුදු ස්වරයෙන්
සවන ගටුනොත්
දුකම වස් දඬු
ගීත රාවක්

අහක නොබලා
හිතට ඉඩ දී
සොයා සුපුරුදු
ස්වේත ඇඳුමක්

ලඟට ඇවිදින්
සෙමින් විමසනු
නුබට මා ලියූ
මතක කවියක්

දිනක යන එන
මඟක ඇසුනොත්
දුකම වස් දඬු
ගීත රාවක්

ලඟට ඇවිදින්
මගෙන් විමසනු
නුබට මා ලියූ
මතක කවියක්
----------------------

ඇසුනොත් මග පුරුදු වස් දඬු ගී රාව
නැවතී බලනු හංදියේ පඩි පෙළ ගාව
දුටුවොත් හඩු ගැහුණු සරමක් ඇඳි මාව
ලංවී අසනු කවියක් නුබ ගැන ලීව

හිඟන්නගේ නත්තල

දැක්කහම කඩ වීදි පිරෙන හැටි රෑටත්
ඇස් වලට කඳුළු නෑ කිව්වොතින් බොරුවක්

කුණු ගොඩට එයි පරණ මෝස්තර ලොරියක්
ගත්තැහැකි කොහොමහරි පොරවන්ඩ සරමක්

පල්ලියට පායලා බලුබ් වැල් තරුවක්
පැත්තකට උබ යමං කීවා කුරුමිණියෙක්

ගව ලෙනට දාහක්ම පුද කරපු මිණිහෙක්
රව රවා විසි කෙරුවා මගෙ ලඟට දහයක්

ඇත්තටම තෑගි දෙන සීය මෙහෙ ආවත්
මෙච්චරම නැති මාව සනසයිද කොහොමත්

ඇලවෙච්චි කුරුස පෙළ යලි කෙලිං කෙරුවත්
පෙරලිච්චි මයේ කකුල එහෙමයි තවමත්

කැරොල් වල අසල් වැසි ප්‍රේමෙ ගැන කීවත්
නත්තලයි පල්ලියෙං එලෙව්වේ මාවත්

හීතලට ජෙසුටත් මම සාප කෙරුවත්
නත්තලට විසි කරන කෑම නං රසවත්

අප්පච්චි

හවස පන්තිය ඇරිලා උබ එන්න රෑ වෙද්දි
බය උනේ මං හුගක් එක ගවුම පොඟවද්දි

උණු වතුර ලිප තියං මග බලා මං ඉද්දි
වටේ උං හිනැහුනා පද හදා උබ එද්දි

ගෙදර වැඩ අහවරව දැලි වලං හෝදද්දි
දැනෙනවා මහ ගොඩක් අම්ම ගැන දුක සිද්දි

ලොකු කාර් හූ තියා අපිට බැන ගෙන යද්දි
මළ කාපු පැටල් අත ඔච්චමට හඩ දෙද්දි

දිනවන්න උබ ලෝකේ හති හලා පාගද්දි
පාසලට උබ ගියේ බෙල් එකට පැරදෙද්දි

අද ඊයෙ පහ වසර දිනපු ඒ මයේ පැංචි
විභාගේ අත ලඟට ඉක්මනිං ලොකු වෙච්චි

වියදමට පන්තියට නැති හින්දා මට පිච්චි
දුවනවා මගෙ හිතම දස අතේ නැත වච්චි

පන්තියේ ගැන්සියෙන් මං නිසා කොං වෙච්චි
හීනෙනුත් මං දැක්කෙ පුංචි ඇස් රතු වෙච්චි

තනි නොකර උන් අතර ඉවසමින් හැංගිච්චි
උබ ගැනම හිත හිතා සෙනෙහසින් දුක් වෙච්චි

දිනවන්න උබ ලෝකේ ජීවිතේ පැරදිච්චි
පින්සාර මයේ දුවේ මං උබේ අප්පච්චි

කැමාවට නිගාව

දුටුවාම - පුල්ලි පිරි කොල පාට ඔය          රෙද්ද
ඉඳුරාම - සිහි වෙන්නෙ වන්නියේ මහ        යුද්ධ
හැමදාම - ගරු කරන ඒ වතට අපි             වැන්ද
කෙරුවාම - මේ ලෙසට නිගාවන් දුක       නැද්ද 

ඇසුනාම - මේ කවිය වස් තියා පද           බැන්ඳ
ඉරිලාම - වෙන් වෙයං උබගෙ ඔය     දෙපරැන්ද

ඉවසීම

හැන්දෑව සිප ගන්න උසම මී ගහ ගාව
අන්තිමට සමු දුන්නෙ නුබට මං හිනැහීම
පිල්ලෑව යට උන්නු වී කුරුළු තුඩු තාම
ගයනවා ඒ උනත් දුක් ගීත හැමදාම

ඇවැස්සම සෙනෙහසට යට උනත් ඔය මූණ
පපුව තුල තියනවා ගිලි ගිලී ලඟ තාම
මෙලහකට හැඩකාර කටකාර නුබ වගෙම
පැංචියෙක් ඇති නේද මගෙ නමින් හිත ගාව

වැව පුරා ඕලු මල් නොපිපුනත් පෙර ලෙසම
එක මලක් හැම දාම පිපෙනවා කෙලවරම
කඩා ගෙන ඒ මලයි පහනකුයි හැමදාම
පුදනවා නුබ නමට සෙත් පතා මම තාම  

ධර්ම සංඝායනාවකට කාලයයි මේ...

වසා දෙවුර සිටියත් ඵල කිම                ඔහොම
කසා වතට බැරිනම් රැකුමට                    දහම
මොක කොහොම කිවත් පිංවත         මෙහෙම
පුකේ ඇදය අබුඩෙං වහගනු           කොහොම

නෙළුම් කුමාරී

දෙඅත් දියබුං ගසන තාලෙට
කෙකටියා අත වනනු පෙනුනා

රන් කරල් දිය දිගට දුවලා
හෙමින් මිරිකී ගෙලෙහි එතුනා

නයන පිය ගං දියර පොඟවා
සිහින් ස්වරයෙන් ගොඩට ඉසිනා

දෙතොල් රසයට දියඹ මත් වී
ලඟ ලඟම නිල් රැලිද නැගුනා

තිසරු යුවලක් දියෙහි පෙඟුනා
හිරුද සැංගී බලා උන්නා

කෙන්ඩියක් පැන් පිරුණු හැඩයෙන්
නිතබ ජලයෙන් උඩට පැන්නා

කුඹුක් සීතල පරදවන රුව
නාරියේ නුබ නොවෙද දැනුනා

තබරු ගොමුවම සැලී සොයනා
නෙළුම් කුමරිය නුබද සිතුනා